د یتیمانو حال

ته کلن منصور ته یې لس کلنې خور د مکتب بکسه غاړې ته ور واچوله؛ په مخ یې ښکل کړ، ورته یې ووې:- منصوره ورورکه په بکسه کې مې درته ډوډۍ هم ایښې، چې وږی شوې، نو بیا یې وخوره؛ اوس مکتب ته لاړ شه، چې ناوخته کېږي.منصور په خپل ځای ولاړ و؛ شېبه وروسته یې سر د "خه" په توگه وښوراوه او روان شو. مشره خور یې تر دروازې پسې لاړه.غرمه د کلي ټول ماشومان له مکتبه راغلل، خو منصور نه و راغلی. خور یې د گاونډیانو کورونه پسې وکتل، خو پیدا یې نکړ. غرمه ناوخته د منصور د ټولگیوال اسد کور ته ورغله؛ له هغه یې د منصور پوښتنه وکړه. هغه ورته وویل، چې له مکتب وروسته د هدېرې په لور لاړ. د خور یې اوښکې په سترگو کې را وخوټېدې او په اوښلنو سترگو د هدېرې په لور رهي شوه.منصور په هدېره کې د دوه څنگ په څنگ قبرونو تر منځ ویده و او په خوب کې یې له سلگیو سره خبرې کولې:"مورې ته خو شهیده شوې ابا مې هم درسره شهید شو؛ وگوره ستاسو د دواړو یوځای قبرونه دي، خو زه تاسو پسې خپه یم"د خور یې سترگې له اوښکو ډکې شوې؛ یوه شېبه یې د مور او پلار قبر ته ښه وژړل. وروسته یې منصور راپاڅاوه. د منصور په مخ له خوب مخکې د کړې ژړا د اوښکو نښې لا هم وې.د منصور پلار او مور د جلال اباد په خوږیاڼو کې له لسو نورو کلیوالو سره په یوځای د بهرنیو ځواکونو په بمبارد کې شهیدان شوي وو.
خدای دی زما د مور او پلار سره هم ښه وکړی او الله دی جنت فدوس ورنصیب کړی د ټولو مسلمانانو سره آمین.....